Амита:Сайн байна уу? Чамайг яагаад “Баяртай гуниг минь” гэж?
БГМ: Далай, уул үүлэн дунд
Даалгүй орхисон гунигийг минь
Дараа хэн нэг нь ирж авах л байх даа.
Амита: Хэн нэгэнд зориулагдаа юу?
БГМ: Ганцаардлын захгүй талд од ширтэн хэвтэхдээ
Газар дээр биш тэнгэр дээр байгаагаа олж мэдсэн
Яг энэ л агшин шиг хэн гуниглаж чадна
Яруу үгсийг минь тэр л ойлгож надад хань болно.
Амита: Би хань болж чадна гэвэл?
БГМ: Ганцаардал гэдэг яг л элс шиг
Шигдээд л... шигдээд л...
Гараас минь чи л татахгүй бол...
Өнчин жигүүрээр дүүлээд хүрчихдэг дурлалын оргил гэж байх ч биш дээ
Өнөөдрийг дахиад л ганцаараа үдвэл сэтгэл үхэх ч юм шиг
Амита: Тэгээд амьдралын юу нь сайхан юм бэ?
БГМ: Үнэхээр сайн харвал цэцэгнээс илүү навч сайхныг мэдэж болно
Үхэл бүхэн үхэл биш зарим нь амьдрал байдгийг ухаарч болно
Амита: Зүрхэлж асуумаар байна. Яруу найргийн мөн чанар юу вэ?
БГМ: Үргэлж тайлах гэж яддаг нууц маань
Чамайг ч бас үзэхээр очиход
Үүн шиг хов хоосон манан байвал яах вэ
Амита: Хүмүүс итгэхгүй дээ, үүнд?
БГМ: Хажуугаар чинь хүн-гуниг нулимстай өнгөрөхөд
Харах ч үгүй инээгээд л зөрдөг
Хашгираад хэнийг ч хамаагүй тэвэрмээр болоход
Харцаараа түлхээд л унагадаг
Хүмүүст би гомддог.
